Moja depresja

O mojej depresji pisałam już w poście Mam depresję trzy lata temu. Często jestem o nią pytana, kiedy tylko mój nastrój trochę się obniży... kiedy jestem bardziej niż zwykle przygnębiona. Ale to nie tak, depresja nie ma spektakularnych objawów. Może tlić się powoli i rozwijać latami. Energię tracimy powoli, stopniowo. Depresja jest o wiele bardziej skomplikowana, niż nam się wydaje. I nie wygląda u wszystkich tak samo. Posiada szeroki zakres symptomów i przyczyn oraz różni się natężeniem.

Nadchodzi stopniowo, że nie zauważamy zmian, nie czujemy różnicy, do pewnego momentu nie wiemy co się dzieje, aż ... gdy jest za późno. Na początku jest trudna do zaobserwowania, dopóki się nie nasili a wtedy uwolnienie z niej jest o wiele trudniejsze. I wtedy intensywność sprawia, że przestajemy interesować się światem, zamykamy się. Przestajemy uczestniczyć w życiu, nie chcemy - nie mamy siły iść...dalej, próbować... poddajemy się. Z każdym dniem coraz bardziej odgradzamy się od innych, od świata... budujemy ściany, które stają się naszym więzieniem. Tarzamy się w smutku i użalamy się nad sobą. Wydaje się, że nikt nie jest w stanie zrozumieć beznadziejności, która towarzyszy nam każdego dnia. Są dni, kiedy pragniemy śmierci, bo śmierć wydaje się lepsza od bólu, bezradności, bezsensowności i bezsilności, które odczuwamy codziennie.

Sama nie jestem pewna czy wyszłam do końca z choroby. Czy to nie pozorne wyjście a depresja ma teraz przebieg wyciszony. Czy nie atakuje raz na kilka miesięcy/tygodni w sytuacjach emocjonalnie utrudnionych. A wraz z nimi czy nie mam nawrotów. Mam świadomość jaka jest podstępna.

Może wtedy gdy przejechał mnie walec  , może jednak miałam depresję.... choć pisałam Nie mam raka, nie mam depresji .

Na szczęście mam wspaniałą Pani doktor, która rozumie moje obawy. Cudownego lekarza rodzinnego, który pomaga mi i na którą mogę liczyć. Czuję się dobrze zaopiekowana :)