Przejdź do głównej zawartości

Mondrości Ani - Hipokryci, dwulicowcy....podwójne standardy

Nie raz pisałam, że nienawidzę hipokryzji. Podobnie jak zakłamania, fałszu, nieszczerości, obłudy, dwulicowości czy chytrości. Udawaczy, którzy dla osiągnięcia swoich celów kłamią, manipulują lub wywołują poczucie winy. Gardzę nimi.


Co innego mówią, co innego robią. Wygłaszają morały, tworzą zasady i pilnują ich przestrzegania. Jednak sami pozwalają sobie na ich łamanie. Stosują podwójne standardy. Rodzi to we mnie bunt, rozczarowanie i frustracje. Kiedyś również wrażenie gorszego, nierównego traktowania i miałam coraz silniejszą potrzebę, aby coś z tym robić. 

Co powinieneś wiedzieć o hipokrycie:
  1. Nie ma spójności między tym, co mówi i robi. Sam sobie działaniem zaprzecza.
  2. Hipokryta nigdy nie przyznaje się do winy,
  3. Hipokryta nigdy nie jest winny, jednak jeśli zarzucić mu odpowiedzialność za działanie, odwróci kota ogonem.
  4. Zwala winę na innych za swoje błędy. Hipokryci nie przyznają się do swoich błędów, szukają i wytykają winy innym. 
  5. Robi z siebie ofiarę. Stosowana przez hipokrytę manipulacja nie ma granic, w zależności od potrzeby może robić z siebie ofiarę tylko po to, by wzbudzić w innych litość.
  6. Ma usprawiedliwienie na wszystko. Aby uniknąć odpowiedzialności za swoje czyny, hipokryci zawsze mają wymówkę dla wszystkiego, co powiedzą lub zrobią. Wiele z nich jest nielogicznych, ale mówią je z taką pewnością, że niektórzy im wierzą. 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Mondrości Ani - Jestem dumna. Po prostu.

Czasem zatrzymuję się na chwilę przy ich pokojach i patrzę na moje dzieci. Nie zerkam okiem kontrolnym, czy mają czysto. Patrzę tak naprawdę.  Jestem z nich dumna. Nie dlatego, że zdobywają stypendia, nagrody, mają dobre oceny. Jestem dumna z tego, kim są. Jestem dumna z tego, że potrafią być sobą. Każde z nich inne – jedno bardziej otwarte, drugie cichsze.  To nie jest chwalenie się. Nie chodzi mi o "zobaczcie, jakie mam wspaniałe dzieci". Bo każde dziecko jest wspaniałe. Chodzi mi o ten rodzaj cichej dumy, która siedzi gdzieś głęboko w sercu i od czasu do czasu wydostaje się na powierzchnię jako uśmiech albo łza wzruszenia. Nie po to, żeby się chwalić. Po prostu… żeby zostawić tu kawałek uczuć, które często noszę w sobie. Popełniam błędy. Ale widząc, jak moje dzieci rosną na dobrych ludzi, wiem, że coś jednak zrobiłam dobrze. Przy tej okazji chciałam napisać o bardzo ważnej rzeczy - wiele osób zarzucało mi, że za bardzo poświęciłam się dla dzieci, że oddałam całą siebie dzi...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Udawanie kogoś kim się nie jest

Dziś chcę napisać o udawaniu tzw. granie roli, naśladowanie i upodabnianie się na siłę, tworzenie pozorów. Przeciwieństwo bycia sobą, naturalnego, autentycznego zgodnego z samym sobą zachowania. Co powoduje, że tak wiele osób udaje kogoś, kim wcale nie są ? Wkładają maski i stają się kimś zupełnie innym ? Chcą być lubiani. Chcą się przypodobać.  Bo w niektórych sytuacjach, bycie sobą może być trudne. Myślą, że udając kogoś, kto jest odbierany dobrze przez społeczeństwo, będą akceptowani. Chcą zdobyć wymarzonego partnera. Bo tak jest łatwiej. Każdy ma swój powód. To nie jest nic złego, jeżeli nie przekracza się pewnych granic. Pragnienie bycia kimś innym to marnowanie osoby, którą się jest. Kurt Cobain Pragniemy akceptacji innych, a sami siebie nie akceptacjemy. Kiedy udajesz kogoś innego, masz w sobie wewnętrzny konflikt, który tworzy jeszcze większe napięcie i generuje jeszcze więcej negatywnych emocji. Co sprawia że jeszcze mniej akceptujesz to,...
2 komentarze
Czytaj więcej

Mondrości Ani - rozdrapywanie ran....

Czasami jak mamy ogromną ranę, to zamiast dać się jej zagoić to jak chory na Dermatillomanie, w powtarzających się w czasie epizodach  - skubiemy, pocieramy czy dłubiemy w niej.  Przy każdej okazji - rozdrapujemy - żeby przypomnieć sobie lub innym, jak nas bardzo zraniono, jacy jesteśmy biedni, jak poszkodowani, po to, aby pozostać w wygodnej roli ofiary albo wobec siebie, albo wobec innych. Bo ofierze się pomaga, trzeba współczuć, trzeba być wobec niej wyrozumiałym, miłym, nie można dużo wymagać. A rana to dowód  i powód do wyżalania się postronnym osobom na niesprawiedliwości, które nas spotkały. Bo trudniej jest czasami żyć z zagojoną raną, trudniej nauczyć się żyć "normalnie" z zabliźnioną raną. Więc przy każdej okazji grzebiemy do krwi, posypujemy solą. Ja już kiedyś pisałam o tym ( o tu ),  że byłam jedną z tych osób, które nie potrafiły się powstrzymać, aby nie zetrzeć strupka, aby nie rozdrapać - wciąż rozpamiętywałam swoje upokorzenia, traumy. Jest wiel...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej