Przejdź do głównej zawartości

Obwinianie

Kiedyś trudno było mi się przyznać do tego, że to "moja wina", że moje życie tak wygląda. Obwiniałam za to innych. Zrzucałam winy za własne problemy na okoliczności, innych ludzi czy sytuacje. Nie brałam odpowiedzialności za swoje życie. 



Pozostawałam w przeszłości, rozpamiętywałam twarde dowody, że nie można mnie obwiniać za to, że moje życie takie jest. Że nie można mnie obarczyć odpowiedzialnością za nie. tu już o tym pisałam. Wciąż rozpamiętywałam swoje upokorzenia, traumy... Jak już pisałam... List nie przestawałam czekać na zadośćuczynienie, na przeprosiny ... na rewanż. Niestety rzadko się zdarza i mamy to szczęście, że ktoś (życie) wynagradza nam emocjonalne wydarzenia z przeszłości. W większości przypadków nic takiego się nie dzieje, a my czekamy na próżno. Pozostając w przeszłości i żyjąc nią Żyjąc przeszłością . Sprawdzając czy świat widzi, jak bardzo nas skrzywdzono, jacy jesteśmy biedni, jak bardzo uniemożliwiono nam zrobienia tylu ważnych rzeczy. 

Kiedyś przeczytałam pewien artykuł, który otworzył mi oczy. Skończ użalać się nad sobą - wybacz! Wybacz wszystkim, których wciąż źle wspominasz. I żyj. Zacznij kierować swoim życiem. Takie było przesłanie tego artykułu. 

Wybaczyłam Wybaczanie i przestałam się użalać. Stałam się kierowcą a nie pasażerem http://annamilkiewicz.blogspot.com/2015/09/jestes-kierowca-czy-pasazerem-kto.html wspomniany wcześniej post. 

Dlaczego więc znowu o tym piszę, ponieważ dostaję pytania w stylu. Co ja mam zrobić ?

W Polce nie ma szans na dobre życie, nie ma pracy, moje życie było do bani, jestem taka biedna itd... 

A kiedy pytam Co zrobiłeś, aby to zmienić ? otrzymuje odpowiedź A co ja mogę ?

Nie wiem, nie jestem Tobą  nie przeżyłam Twojego życia i nie wiem, co czujesz i przez co przeszedłeś. Mogę jedynie napisać co ja zrobiłam. 

Przeszłość jest rozdziałem zamkniętym, nie wrócisz do niej, nie zmienisz w niej nic. Ale na przyszłość masz wpływ. Nie masz prawa narzekać, jeśli nie robisz nic, aby to zmienić. Jeśli nie wkładasz wysiłku by to zmienić.

Miej realne oczekiwania co do Twojego życia. Realne, a nie roszczeniowe. 

Niestety nic nam się od życia nie należy, jak sami tego nie weźmiemy lub się o to nie postaramy, jak o to nie poprosimy !

... z tego powodu, co było kilka lat temu ? co Ci zrobiono ileś lat temu nie potrafisz w tej chwili być szczęśliwy. Czy nie chcesz ? I z tego powodu teraz, Twoje życie nie może być udane ? To ich wina, że teraz masz nie takie życie jak chcesz ? Czy na pewno ?

Nie Twoją winą jest, że ktoś Cię poniża, mąż biję czy masz problemy. Ale ponosisz odpowiedzialność, za to co z tym robisz.  Ponosisz odpowiedzialność za emocje. Za to czy jesteś (chcesz być) szczęśliwa. Czy i co z tym robisz ? Jakie działania podejmujesz ? itd. 

Nie masz wpływu na innych, kontroli, o tym pisałam tu. Ale uwierz w to, że zawsze można coś zrobić. Nie określa nas przeszłość.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Mondrości Ani - Jestem dumna. Po prostu.

Czasem zatrzymuję się na chwilę przy ich pokojach i patrzę na moje dzieci. Nie zerkam okiem kontrolnym, czy mają czysto. Patrzę tak naprawdę.  Jestem z nich dumna. Nie dlatego, że zdobywają stypendia, nagrody, mają dobre oceny. Jestem dumna z tego, kim są. Jestem dumna z tego, że potrafią być sobą. Każde z nich inne – jedno bardziej otwarte, drugie cichsze.  To nie jest chwalenie się. Nie chodzi mi o "zobaczcie, jakie mam wspaniałe dzieci". Bo każde dziecko jest wspaniałe. Chodzi mi o ten rodzaj cichej dumy, która siedzi gdzieś głęboko w sercu i od czasu do czasu wydostaje się na powierzchnię jako uśmiech albo łza wzruszenia. Nie po to, żeby się chwalić. Po prostu… żeby zostawić tu kawałek uczuć, które często noszę w sobie. Popełniam błędy. Ale widząc, jak moje dzieci rosną na dobrych ludzi, wiem, że coś jednak zrobiłam dobrze. Przy tej okazji chciałam napisać o bardzo ważnej rzeczy - wiele osób zarzucało mi, że za bardzo poświęciłam się dla dzieci, że oddałam całą siebie dzi...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Udawanie kogoś kim się nie jest

Dziś chcę napisać o udawaniu tzw. granie roli, naśladowanie i upodabnianie się na siłę, tworzenie pozorów. Przeciwieństwo bycia sobą, naturalnego, autentycznego zgodnego z samym sobą zachowania. Co powoduje, że tak wiele osób udaje kogoś, kim wcale nie są ? Wkładają maski i stają się kimś zupełnie innym ? Chcą być lubiani. Chcą się przypodobać.  Bo w niektórych sytuacjach, bycie sobą może być trudne. Myślą, że udając kogoś, kto jest odbierany dobrze przez społeczeństwo, będą akceptowani. Chcą zdobyć wymarzonego partnera. Bo tak jest łatwiej. Każdy ma swój powód. To nie jest nic złego, jeżeli nie przekracza się pewnych granic. Pragnienie bycia kimś innym to marnowanie osoby, którą się jest. Kurt Cobain Pragniemy akceptacji innych, a sami siebie nie akceptacjemy. Kiedy udajesz kogoś innego, masz w sobie wewnętrzny konflikt, który tworzy jeszcze większe napięcie i generuje jeszcze więcej negatywnych emocji. Co sprawia że jeszcze mniej akceptujesz to,...
2 komentarze
Czytaj więcej

Mondrości Ani - rozdrapywanie ran....

Czasami jak mamy ogromną ranę, to zamiast dać się jej zagoić to jak chory na Dermatillomanie, w powtarzających się w czasie epizodach  - skubiemy, pocieramy czy dłubiemy w niej.  Przy każdej okazji - rozdrapujemy - żeby przypomnieć sobie lub innym, jak nas bardzo zraniono, jacy jesteśmy biedni, jak poszkodowani, po to, aby pozostać w wygodnej roli ofiary albo wobec siebie, albo wobec innych. Bo ofierze się pomaga, trzeba współczuć, trzeba być wobec niej wyrozumiałym, miłym, nie można dużo wymagać. A rana to dowód  i powód do wyżalania się postronnym osobom na niesprawiedliwości, które nas spotkały. Bo trudniej jest czasami żyć z zagojoną raną, trudniej nauczyć się żyć "normalnie" z zabliźnioną raną. Więc przy każdej okazji grzebiemy do krwi, posypujemy solą. Ja już kiedyś pisałam o tym ( o tu ),  że byłam jedną z tych osób, które nie potrafiły się powstrzymać, aby nie zetrzeć strupka, aby nie rozdrapać - wciąż rozpamiętywałam swoje upokorzenia, traumy. Jest wiel...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej